Yusufhan

işte bu benim bitanecik oğluşum. burada tam 10 aylık. Bana yalan gibi gelen annelik duygusunu tatmama sebep olan şey. Öyle ki onunla ilgili bir şey anlatırken bile gözlerimin dolmasına sebep oluyor. Hep derlerdi de inanmazdım, o yer sen doyarsın diye. Hadi canım derdim, nasıl da abartıyorlar. Yaşamak gerekmiş, şimdi ağzına götürdüğü her lokmada içimi bi huzur kaplıyor. Önceleri sürekli ağlayan bir canavarla uğraşıp ne yapacağını bilmeden dolaşırken şimdi, ikimizde birlikte büyüdük galiba, artık birbirimizin dilinden çok iyi anlıyoruz. Ve birbirimizi çok hem de çok seviyoruz. Hani derler ya sadece evlat sevgisi karşılıksızdır diye. Bunu diyen halt etmiş bence. Düşünsenize, siz kızsanız bile anne diye ağlayıp size sarılan bir şey var. Aslında bizim daha daha fedakar olmamız gerekiyor bence. O bizi o kadar karşılıksız severken. Sadece sabır gerekiyor, onunla ilgilenirken en önemli şey bu galiba sabır., Yemeğini yedirirken,gazının çıkmasını beklerken, o ağlarken ve sen hiçbirşey yapamazken, kısacası her an sabırlı olunca işler de kendiliğinden düzeliyor galiba. Uyuması için bu kadar çabaladıktan sonra, özledim yine keratayı

Bu ilk doğduğu gün :)